Po operacji kanału nadgarstka ręka będzie odczuwana inaczej niż reszta ciała. Będzie sztywniejsza, obolała i zdrętwiała. Ból może utrzymywać się przez kilka dni lub tygodni. Musisz zwracać uwagę na oznaki, że ból się nasila i nie powinieneś robić niczego, co mogłoby spowodować dalsze problemy. Jeśli dolegliwości się nasilą, skontaktuj się z lekarzem.
Spis treści
Objawy zespołu cieśni nadgarstka
Zespół cieśni nadgarstka to powszechne schorzenie, które powoduje ból i drętwienie nadgarstka i dłoni. Jest on spowodowany uciskiem na nerw pośrodkowy, długi nerw biegnący od przedramienia do dłoni. W niektórych przypadkach ucisk może dotyczyć także łokcia lub szyi. Może powodować mrowienie, drętwienie, a nawet osłabienie.
Objawy zespołu cieśni nadgarstka mogą być różne u różnych osób i mogą obejmować drętwienie, mrowienie i utratę siły chwytu. Chorobę można leczyć, ale powrót do zdrowia może trwać rok. Jeśli choroba jest poważna, powrót do normalnych zajęć może być trudny.
Opcje leczenia obejmują niesteroidowe leki przeciwzapalne, zastrzyki z kortykosteroidów i operację. Zabiegi chirurgiczne mogą pomóc złagodzić objawy i umożliwić pacjentowi powrót do pracy. Pacjent może być zmuszony do noszenia ortezy na nadgarstek przez kilka tygodni po operacji, ale większość pacjentów może powrócić do swoich zajęć wkrótce po zabiegu.
Częste powikłania operacji cieśni nadgarstka
Operacja cieśni nadgarstka jest na ogół bezpieczna i skuteczna. Istnieją jednak pewne częste powikłania związane z tą procedurą. Należą do nich ból, drętwienie i mrowienie. Jeśli rozważasz ten zabieg, powinieneś porozmawiać z lekarzem.
Zespół cieśni nadgarstka jest spowodowany uciskiem nerwu pośrodkowego, który biegnie od przedramienia do strony dłoniowej kciuka. Uraz ten może powodować osłabienie i utratę czucia w dłoni. Stan ten ma charakter postępujący i może się pogarszać w miarę upływu czasu.
Jeśli doświadczasz któregoś z tych objawów, lekarz może zalecić zabieg uwolnienia kanału nadgarstka. Operacja ta zmniejszy nacisk na nerw i umożliwi jego prawidłowe funkcjonowanie.
Chirurg wykona nacięcie po stronie dłoniowej nadgarstka. Nacięcie zostanie przykryte opatrunkiem. Lekarz założy również szynę na nadgarstek, aby utrzymać go w miejscu.
Pacjent powinien być zachęcany do ćwiczenia ręki, aby zmniejszyć obrzęk. Pacjenci z ciężką chorobą mogą wymagać noszenia ortezy na nadgarstek przez kilka tygodni.
Badanie fizyczne ręki po operacji
Gdy u osoby występuje zespół cieśni nadgarstka, nerw w ręce jest uciskany. Jest to często wynikiem powtarzających się ruchów. Może to powodować drętwienie i ból dłoni. Objawy nasilają się w nocy.
Zespół cieśni nadgarstka jest spowodowany uciskiem na nerw pośrodkowy. Najczęściej diagnozuje się go za pomocą badania fizycznego. Istnieje jednak szereg innych testów, które można zastosować.
Badanie fizyczne powinno rozpocząć się od zbadania pulsu promieniowego. Następnie należy zbadać łokieć i przeciwległą rękę. Podczas badania lekarz wysłucha pacjenta i zanotuje wszelkie oznaki i objawy.
Podczas badania lekarz obejrzy również kości nadgarstka. Obejmuje to zginacz siatkówki, który jest włóknistym pasmem po stronie dłoniowej ręki w pobliżu nadgarstka. Na nadgarstek może zostać założona szyna, aby zapobiec dalszym urazom.
Zapobieganie infekcji
Podczas zabiegu uwolnienia tunelu nadgarstka lekarz przecina więzadło w okolicy tunelu nadgarstka. Zwykle łagodzi to ból i poprawia funkcjonowanie nerwu. Jednak zabieg ten może również powodować pewne komplikacje.
Niektóre badania wykazały, że stosowanie profilaktycznych antybiotyków po operacji ręki może zmniejszyć ryzyko rozwoju PJI. Jednak tylko w kilku badaniach zbadano stosowanie takich leków.
The National Joint Registry, stypendium badawcze finansowane przez National Institute for Health Research, prowadziło badania nad stosowaniem takich leków po operacjach ręki. Wyniki tego badania były bardzo obiecujące – ogólny odsetek powikłań wyniósł mniej niż 0*1%. Jest to najniższy wynik spośród wszystkich dotychczasowych badań.
Dostarczył on również mocnych dowodów na to, że liczba reoperacji jest wysoka. Około 50 pacjentów doświadczyło co najmniej jednej reoperacji. Wśród nich znaczący wzrost liczby reoperacji wystąpił u pacjentów starszych i z większą liczbą chorób współistniejących.
.
